Wat jeugdzorg kan leren van de omscholing van straathonden in New Delhi.
Uit de Telegraaf van zaterdag 09 augustus j.l.:
NEW DELHI – New Delhi haalt zwerfhonden van de straat en geeft hen een opleiding die 7 maanden duurt. Daarna kunnen de viervoeters menselijke beveiligers helpen bij het toezicht op pleinen en in parken in de hoofdstad van India. „Het idee is ervoor te zorgen dat zij niet meer op straat naar afval zoeken, maar vriendelijke helpers van marktbezoekers worden”, aldus een zegsman van het gemeentebestuur. Kandidaten om ‘beschermhonden’ te worden, worden van de straat gehaald en ingeënt.
Kijk, zo eenvoudig kan het zijn… Zou een dergelijk verhaal ook mogelijk zijn in de Jeugdzorg? Oppakken, omscholen en klaar. Kan het grootste probleemgebied in de Jeugdzorg (het enorme aantal uithuisgeplaatste kinderen en jongeren) getransformeerd worden tot een gebied van verdiensten? In New Delhi is het met straathonden gelukt: men heeft de sluimerende vermogens van deze honden waargenomen en vervolgens ingezet.
Binnen de Nederlandse Jeugdzorg lijken we nog niet zo ver als het gaat om de ophanden zijnde transitie Jeugdzorg. Het aantal problemen wat in de transitieperiode gesignaleerd wordt neemt toe, evenals de diversiteit ervan. De reacties daarop liggen in het verlengde daarvan; de afgelopen week verzocht Jeugdzorg Nederland bijvoorbeeld met klem om een noodwet die de continuïteit van bestaande zorg zou moeten borgen.
De komende weken wil ik in een reeks blogs de sluimerende vermogens van de transitie Jeugdzorg belichten: transformatievermogens. Ik vind dat we te veel somberen en te weinig de eigen vermogens aanspreken. De zorg voor jeugd anno 2015 vraagt om sociale oplossingen en niet om continuering van specialistische programma’s. Vrij recent verscheen de brochure “De kracht van het gewone leven” van de VNG over gezinshuizen. De vermogens van gezinshuizen worden genoemd als bakens voor ontwikkeling en voorzien van bronvermeldingen.
In de komende blogs maak ik deze vermogens beter zicht- en werkbaar voor gemeentes. En anders dan in New Delhi gaat het verder dan ‘omscholen’. Het gaat erom aan te sluiten bij wat er is: de vermogens van kinderen en jongeren ondanks (en soms dankzij) het harde bestaan wat ze achter zich hebben. Ik pleit voor sociale oplossingen. De Amerikaanse kinderpsychiater Bruce Perry heeft vrij recent in zijn boek “Het liefdevolle brein”, [1] Het liefdevolle brein. Szalavitz & Perry. Scriptum Publishers Schiedam